بازیکن برتر

بررسی بازی Close to the Sun, هنگام معرفی و انتشار اولین تریلر بازی Close to the Sun، سوالی در ذهن همگی ایجاد شد؛ آیا قرار است شاهد Bioshock دیگری باشیم؟ به هر حال شاهد یک کشتی غول‌پیکر متروکه با معماری خیره‌کننده و دکوراسیون Art Deco، حال و هوایی که حس تنهایی و ترس را منتقل می‌کرد و حتی موسیقی که شدیدا یادآور قطعه معروف The Ocean on His Shoulders است، بودیم. پس چرا باید چیزی غیر از این باشد؟

البته که سازندگان این اثر، یعنی استودیوی ایتالیایی Storm in a Teacup، تاکید داشتند که ساخته آن‌ها هیچ شباهتی به بایوشاک ندارد و راهی متفاوت از آن را پیش گرفته است. درست هم می‌گفتند؛ Close to the Sun در واقع بیشتر در سبک عناوینی مانند Everybody’s Gone to the Rapture و Firewatch قرار می‌گیرد که غالبا از آن‌ها به عنوان Walking Simulator یا «شبیه‌ساز راه رفتن» یاد می‌شود. البته به عقیده بنده، این اصطلاح حق مطلب را در مورد این تیپ بازی‌ها ادا نمی‌کند چرا که از بسیاری از آن‌ها به عنوان بهترین نمونه‌های داستان‌گویی در کل صنعت یاد می‌شود. Close to the Sun نیز از این قاعده مستثنی نیست و اگرچه ایرادات خود را دارد، اما همچنان موفق به غرق کردن بازیکن در فضای خود به مدت چند ساعت می‌شود.

داستان Close to the Sun در اواخر قرن 19 و در تاریخی موازی اتفاق می‌افتد؛ جایی که این بار به جای توماس ادیسون، نیکولا تسلا برنده رقابت علمی شده و این تغییر به ظاهر ساده، یک انقلاب بزرگ را با خود به همراه می‌آورد. تسلا کشتی غول‌پیکری به نام Helios می‌سازد تا دانشمندان سرتاسر دنیا بتوانند آزادانه و بدون هیچ‌گونه دخالت خارجی به کار خود بپردازند (کمی یادآور Rapture نیست؟). شما در نقش خبرنگاری به نام Rose Archer قرار می‌گیرید از قضا خواهرتان به نام Ada یکی از دانشمندان همین کشتی است. همه چیز به خوبی پیش می‌رود تا اینکه «رز» نامه‌ای از طرف «ایدا» دریافت می‌کند که از او خواهش می‌کند تا هر چه سریع تر خود را به هلیوس برساند.

از لحظه اولی که قدم در این کشتی می‌گذارید، متوجه می‌شوید که هیچ چیزی سر جایش نیست. کشتی در قرنطینه قرار دارد و ساکنانش یا آنجا را ترک کرده و یا مرده‌اند. از اینجاست که گشت و گذار رز در کشتی «هلیوس» شروع می‌شود. در طول داستان با شخصیت‌هایی برخورد خواهید داشت که برخی دوست هستند و برخی دیگر نیز به دنبال فرو کردن اشیاء تیز در بدنتان. همه این شخصیت‌ها از شخصیت‌پردازی و صداگذاری بسیار خوبی برخوردار هستند و از میان آن‌ها، تکنیسینی به نام Aubrey که در هلیوس گیر افتاده بیشتر می‌درخشد. اگر از یک بخش داستان Close to the Sun بتوان انتقاد کرد، پایان آن است. اشتباه برداشت نکنید، بازی پایان نسبتا رضایت بخشی دارد اما متاسفانه بسیاری از سؤالاتی که در طول داستان ایجاد می‌شود هیچ گاه پاسخ داده نمی‌شوند.


همانطور که گفته شد، Close to the Sun بیشتر در سبک و سیاق آثار Walking Simulator قرار می‌گیرد که المان‌هایی از ژانر وحشت نیز در آن گنجانده شده است. هسته اصلی بازی، گشت و گذار در هلیوس و پیدا کردن سرنخ‌ها و یادداشت‌هایی است که آرام آرام از داستان این کشتی پرده برمی‌دارند. در این میان با پازل‌های ساده اما لذت‌بخشی نیز مواجه می‌شویم که اگرچه برخی اوقات ریتم بازی را کند می‌کنند، اما در هر صورت تنوع خوبی به کار می‌دهند. Close to the Sun فاقد هر گونه سیستم مبارزه‌ای است و اینجاست که المان‌های ترس آن به چشم می‌آیند. در طول ماجرای 5-6 ساعته خود، با هیولاهایی عجیب و دیوانه‌ چاقو به دستd به نام Ludwig نیز سر و کار دارید. به واسطه همین افراد، بخش‌های تعقیب و گریزی نیز بر سر راه پیشروی شما قرار دارند که ضعیف‌ترین بخش طراحی Close to the Sun به حساب می‌آیند. نه اینکه بد باشند، اما طراحی‌شان اغلب به آزمون و خطا و حفظ کردن مسیر درست پس از مردن‌های پیاپی خلاصه می‌شود و البته سرعت دویدن رز که انگار به جای فرار از یک دشمن روانی، در حال ورزش صبحگاهی در پارک است!

با این وجود به نظر می‌رسد که آهستگی سرعت حرکت رز، بیشتر از روی طراحی آگاهانه سازندگان باشد. واضح است که آن‌ها از قصد این کار را کرده‌اند تا نظر بازیکن را به طراحی بصری و جزئیات محیطی هلیوس جلب کنند و حق هم دارند چون طراحی کشتی در یک کلام نفس‌گیر است. تک تک محیط‌های بازی با طراحی Art Deco و نورپردازی عالی، چشمان بازیکن را نوازش می‌دهند. سازندگان در دقت به جزئیات این محیط‌ها، چه کوچک و چه بزرگ، نیز سنگ تمام گذاشته‌اند؛ از چیدمان دکوراسیون گرفته تا نوشته‌ها و روزنامه‌ها و حتی افکت‌های صوتی که به فضاسازی کمک می‌کنند، در بهترین حد خود قرار دارند. سازندگان حتی مطمئن شده‌اند که شما هیچ کدام از لحظات ترسناک یا به اصطلاح Jump Scare را نیز از دست ندهید؛ این لحظات به جای این که توسط یک عمل، برای مثال وارد شدن به یک اتاق، اتفاق بیافتند، وابسته به جهت نگاه بازیکن هستند.

بررسی بازی Fade To Silence, صدای زوزه باد، خوابیدن روی زمین سرد و سخت معبد مخروبه‌ای که در چهره کوه کنده شده را سخت‌تر می‌کرد، اگر من (در قالب نقش اصلی داستان) نمرده بودم! اما مرگ پایان راه نبود و هیولایی که چشم طمع به محل زندگی ما دوخته، با قدرت‌های اهریمنی خودش دوباره مرا زنده کرد و به تمسخر گرفت. لحظات آغازین Fade to Silence بدین شکل به مخاطب خود شوک وارد می‌کند و استودیوی بازی  Black Forest Games در همان ابتدای کار نشان می‌دهند که این دنیا در کنار تمامی سختی‌های عناوین بقا، در فضایی تاریک‌تر و خطرناک‌تر از انتظاری که معمولاً از این ژانر داریم، اتفاق می‌افتد. با بررسی این ساخته جدید در ژانر بقا همراه باشید.

همان‌طور که در ابتدای مطلب گفتم، داستان Fade to Silence به طور کاملاً ناگهانی آغاز می‌شود و در ساعات اولیه آن تمام تلاش گیمر برای درک اینکه چرا یک دشمن شیطانی قدم به قدم کارهای او را به تمسخر می‌گیرد، سخت است ولی هر چه جلوتر می‌رویم اطلاعات بیشتری از گذشته نقش اصلی داستان که Ash نام دارد در اختیار ما گذاشته می‌شود. همچنین در رابطه با زمستان بی‌پایانی که دنیای اطراف ما را در برگرفته و موجوداتی ترسناک را در آن پراکنده کرده هم اطلاعات بیشتری به دست می‌آوریم. قهرمان داستان یک شخصیت تیپیکال ساده و کاملاً خیرخواه است، یک قهرمان سنتی خوب که هدف اصلی او محافظت از فرزندش و جان به در بردن از شرایط غیرقابل تحمل اطرافش است.

در عین حال نوع وارد شدن ما به زندگی او و گذشته پیچیده و سؤال برانگیزی که دارد سبب شده تا از تبدیل شدن «اش» به شخصیتی یک بعدی و حوصله سربر جلوگیری شود. در کنار «اش» و دخترش، جان به در بردگان دیگری هم در اطراف پراکنده شدند اما به جز کارکرد گیم‌پلی، شخصیت‌پردازی و اهمیت داستانی قابل توجهی ندارند. تنها شخصیتی در کنار «اش» از جذابیت قابل قبولی برخوردار می‌باشد، دشمن اهریمنی اصلی داستان است که بعد از هر بار مردن مجدداً «اش» را به زندگی برمی‌گرداند تا هر چه بیشتر او را آزار دهد. در مجموع در بخش داستانی، Fade to Silence عملکرد خارق‌العاده‌ای ندارد و با اثری معمولی طرف هستیم اما کشف رمز و راز دنیای اطراف، انگیزه خوبی برای ادامه آن به حساب می‌آید.


گیم‌پلی به دو بخش کلی جستجو در محیط و مبارزات تقسیم می‌شود. بخش گردش در محیط و جمع‌آوری منابع در حد استانداردهای معقول ژانر بقا قرار دارد و به طور کاملاً واضحی متأثر از سیستم‌هاییست که از سال‌ها پیش توسط عناوین Ubisoft پایه‌گذاری شدند که اینجا چاشنی‌های خاصی به آن افزوده شده است. مهم‌ترین عامل اضافی بدون شک شرایط خاص آب و هواییست که چرخه‌ای کاملاً تصادفی و غیرقابل پیش‌بینی دارند و در برخی مواقع با در دست داشتن یک مشعل از آن جان سالم به در می‌بریم ولی در مواردی دیگر باید حتماً به دنبال سرپناهی گشته و تا به پایان رسیدن طوفان سهمگینی که با آن رو به رو شدیم، در جان پناه منتظر بمانیم.

گشت و گذار در محیط در کنار منابعی که مستقیماً بقای ما را تأمین می‌کنند، مانند غذا و چوب و … ، منبع دیگری را هم در اختیار ما قرار می‌دهد که دیگر بازماندگان دنیای بازی هستند. هر بازمانده جدیدی که با او رو به رو می‌شویم توانمندی‌های خاص خودش را دارد که در مبارزات یا جمع‌آوری منابع یا ساختن امکانات جدید به ما یاری می‌دهند. امکان احداث تعداد قابل توجهی ساختمان مختلف در کمپ وجود دارد که در فراهم کردن دسترسی به آیتم‌های بهتر و جدیدتر، کار بقا را هم ساده‌تر می‌کنند.یکی از این امکانات جدید سورتمه‌ها هستند که توسط تعدادی گرگ کشیده می‌شوند و کمک قابل توجهی به کاهش زمان گشت و گذار در محیط و دسترسی سریعتر به نقاط دورتر نقشه نسبتاً بزرگ Fade to Silence را فراهم می‌کنند.

وجود بازمانده‌ها البته فقط حکم یاری دهندگان مفید را ندارد و مشغله دائمی توجه به نیازهای آن‌ها به خصوص در درجه سختی اصلی، کمی دست و پاگیر می‌شود، مخصوصاً زمانی که هر کدام از این همراهان، هزاران بار در مورد گرسنه بودنشان غر به جان شما بزنند. سیستم مبارزات پیچیدگی خاصی ندارد و بیش از هر چیزی یادآور سبک و سیاق سولزبورن‌هاست اما سختی مردافکن آن‌ها را ندارد. دشمنانی که با آن‌ها رو به رو می‌شویم، برای عنوانی در این ابعاد، از فراوانی قابل قبولی برخوردارند ولی چون هوش مصنوعی ساده‌ای دارند، اکثر آن‌ها با استفاده پیاپی از حملات تکراری، نسبتاً به راحتی شکست می‌خورند ولی برای تعدادی از دشمنان که ابعاد بزرگتری دارن، نیاز به کمی برنامه‌ریزی و مدیریت مناسب Stamina احساس می‌شود.

متأسفانه طراحی بصری Fade to Silence از زیبایی چندانی برخوردار نیست و استفاده از تنظیمات حداکثری هم در کنار اینکه تفاوت بزرگی با تنظیمات متوسط ندارد، به دلیل کاهش عملکرد و افت فریم، تبدیل به تجربه‌ای غیرقابل تحمل می‌شود. با وجود اینکه به نظر می‌رسد برای طراحی همه محیط‌ها و شخصیت‌ها، فقط از سه رنگ سفید و سیاه و قرمز استفاده شده، اما محیط‌ها و ساختمان‌های بسیار زیاد و متفاوتی در این عنوان مشاهده می‌شود و همه کار در یک برهوت برفی اتفاق نمی‌افتد. مشکل اصلی در جایی خود را نشان می‌دهد که حداقل جزئیات در این طراحی‌ها دیده نمی‌شود و تصور می‌کنم که وقتی کار به طراحی چهره‌ها و ظاهر شخصیت‌ها رسیده، سازندگان به مرخصی رفتند.

بررسی بازی Life Is Strange 2 :Episode 3-Wastelands .سفر پرمخاطره برادران «دیاز» بعد از این قسمت بازی ، از نیمه خودش عبور کرده و در حال نزدیک شدن به پایان احتمالاً تکان‌دهنده آن هستیم. سفری که با یک حادثه ناگوار شروع شد و با دوستی‌های جدید و کشف و تمرین قدرت‌های ماورایی ادامه پیدا کرد. در قسمت قبلی در حالی که به نظر می‌رسید «شان» و «دنیل» مأمنی برای مخفی شدن پیدا کرده‌اند ناگهان همه چیز به هم ریخت و این دو مجبور شدند تا مجدداً رهسپار مقصد نهایی، که سرزمین پدری و کشور مکزیک بود، شوند. با بررسی سومین قسمت از بازی Life is Strange 2 همراه باشید.

داستان قسمت سوم Life is Strange 2 با نام Wastelands، دو ماه بعد از حوادثی که در Beaver Creek به وقوع پیوستند، اتفاق می‌افتد. شان و دنیل بعد از اینکه به طور غیرقانونی سوار قطار شده بودند تا از دست پلیس فرار کنند، در آن قطار با «فین» و «کسیدی» رو به رو شدند که در قسمت قبلی به عنوان دو شخصیت هیپی خانه به دوش معرفی شده بودند. برادران دیاز با این دو همراه ‌شده و در زمانی که روایت اصلی داستان شروع می‌شود، آن‌ها را مشغول کار در مزرعه‌ای مخفی و غیرقانونی در کالیفرنیا می‌بینیم که توسط آدم‌هایی اداره می‌شود که اصلاً دوست داشتنی نیستند ولی شان و دنیل برای سفر به مکزیک نیاز به پول دارند و برای دو فرد فراری و زیر سن قانونی، موقعیت‌های شغلی چندانی وجود ندارد.

در این قسمت به نسبت دو قسمت قبلی تعداد بیشتری از شخصیت‎ها وارد داستان می‌شوند و این مسئله با وجود اینکه می‌توانست به نقطه قوت روایت داستان تبدیل شود، به بزرگترین ایراد آن بدل شده است. شخصیت‌پردازی شخصیت‌های جدید، کوچک‌ترین ظرافت و پیچیدگی‌ای ندارد و چون امکانپذیر نبوده که پلاکارد «آدم بد» و «آدم خوب» را از گردن آن‌ها آویزان کنند، به کلیشه‌ای‌ترین شکل ممکن، دسته‌بندی آن‌ها صورت گرفته است. در طول داستان به ما گوشزد می‌شود که یک گروه از شخصیت‌های خاص آدم بدها هستند چون دیازها را اذیت می‌کنند و گروه دیگر که تیم آدم خوب‌های داستان را تشکیل می‌هند، هیپی‌ مسلک هستند چون در جنگل چادر زدند و شب‌ها در کنار آتش در حالی که پرواز را به خاطر می‌سپارند، از رؤیاها و برنامه‌های آینده با هم حرف می‌زنند.

ناگفته نماند که همه این گروه به یک اندازه هیپی نیستند و بعضی از آن‌ها از بقیه هیپی‌ترند، پس تصور نکنید که اعضای این گروه صرفاً چند شخصیت جوان و نوجوان خانه به دوش و حمام نرفته هستند که علاقه خاصی به حمل و نقل هوایی دارند بلکه در خلال صحبت‌های کنار آتش، اوج عمق شخصیت‌پردازی، متوجه می‌شویم که پشت این ظاهر آزاد و رهای آن‌ها یک دنیا غم و اندوه و گذشته تاریک نهفته است که البته ظاهراً در یک پاراگراف خلاصه می‌شود. از پرداخت شخصیت‌های جدید که بگذریم، به پرداخت رابطه بین شان و دنیل می‌رسیم که به نظر من آن طور که باید و شاید رضایت‌بخش از آب در نیامده و احساس می‌کنم که این مشکل، بیشتر به علت عدم چینش مناسب انتخاب‌ها و عدم اثرگذاری قابل توجه آن‎‌هاست.

بعد از گذشت چند ماه از فرار دیازها، رابطه این دو به جای قویتر شدن به واسطه سختی‌هایی که در کنار هم کشیده‌اند، ضعیفتر و خصمانه‌تر شده است و این مسئله را فقط تا یک حدی می‌توان پای افزایش قدرت‌ دنیل و احساس برتر بودن او گذاشت. واقعیت اینجاست که سازندگان Life is Strange 2 تعدادی نقاط داستانی در نظر گرفته‌اند و باید هر طور شده آن‌ها را در قالب داستان خود جای دهند، این مسئله که شما در قسمت قبلی تلاش کردید تا بهترین برادر بزرگ دنیا باشید یا در همین قسمت در تمامی لحظات سعی می‌کنید به آرامش دنیل کمک کنید، اهمیت چندانی ندارد. مثلاً در صحنه‌ای دنیل را از اینکه چرا باید قوانین از پیش تعیین شده را رعایت کند تا جان شان و دنیل به خطر نیفتد آگاه می‌کنید و دنیل هم قبول کرده و به نظر می‌رسد که رابطه دو برادر محکم شده اما در صحنه بعدی باز هم با نافرمانی و لجبازی دنیل رو به رو می‌شویم و این حس القا می‌شود که تمامی انتخاب‌هایی که گیمر در نقش شان انجام می‌دهد، معنای چندانی ندارند.


گیم‌پلی همانند نسخه قبلی و قسمت‌های قبلی همین نسخه، گستردگی چندانی ندارد و این مسئله که ما در قالب side-kick کسی که در این نسخه قدرت ماورایی را در اختیار دارد، ایفای نقش می‌کنیم، کمی از جذابیت بخش گیم‌پلی کاسته است. گیم‌پلی این قسمت باز هم شامل بخشی که به تمرین قدرت‌ دنیل اختصاص دارد، می‌شود و این بار برای نمایش اینکه دنیل کنترل بهتری روی قدرت خودش دارد با لحظاتی رو به رو می‌شویم که جذابیت دو چندانی نسبت به نمایش‌های قبلی قدرت دنیل دارند. یک بخش مخفی‌کاری و یک بخشی که با توجه به کاری که در آن انجام می‌دهیم و دیالوگ‌هایی در حین انجام آن رد و بدل می‌کنیم، یادآور سبزی پاک کردن خاله‌زنک‌ها در محله‌های قدیمیست، دیگر بخش‌های گیم‌پلی این قسمت از Life is Strange 2 را تشکیل می‌دهند.

بخش بصری هم همان راه دو قسمت قبلی را ادامه داده و این بار رنگ‌پردازی محیط به واسطه موقعیت مکانی، با رنگ‌های زرد، قهوه‌ای و سبز صورت گرفته است. طراحی محیط خیلی خوب بوده و با وجود محدودیت نسبی محیطی که نسبت به دو قسمت قبلی شاهد آن هستیم، این طراحی خوب کمک کرده تا حس خاصی از جانب محیط به مخاطب منتقل شود. موسیقی متن مثل همیشه یکی از بزرگترین نقاط قوت کار به حساب می‌آید و بار مسئولیت خود را به خوبی انجام داده است اما بالا بودن کیفیت موسیقی و انتخاب آهنگ‌ها باعث شده که چندباری با سکانس‌های موزیک ویدئویی رو به رو شویم که حس آب بستن به بازی را منتقل می‌کند. صداگذاری شخصیت‌های جدید هم در حد معمولی قرار دارد و در کنار چهره‌های بی‌تحرک و پلاستیکی، به جز یکی از شخصیت‌ها، هیچ کدام از بازیگرها نتوانستند که نقش خود را چندان ماندگار کنند.

بررسی بازی Giga Wrecker Alt, شاید گاهی اوقات بهتر باشد که پس از ساخت نسخه‌های متعدد از مهم‌ترین و معروف‌ترین فرنچایزتان، استراحتی به استودیو بدهید و فرصتی را برای عملی کردن ایده‌های تازه و گاه خلاقانه‌ای که در گوشه‌‌ی ذهنتان باقی مانده، کنار بگذارید. بازی Giga Wrecker Alt هم تقریباً حاصل چنین موقعیت و تفکری بوده‌ است. سالیان درازی است که استودیو قدیمی و بسیار مشهور‌ Game Freak را برای ساخت سری بازی‌های‌ «پوکمون» می‌شناسیم اما این استودیو در این چند سال اخیر گاهی به آثار خود تنوع داده و بازی‌های متفاوتی را منتشر کرده است. سال 2017 میلادی بازی Giga Wrecker که حاصل این تفکر بود، توسط این استودیو ساخته و برای رایانه‌های شخصی منتشر شد. اکنون پس از گذشت دو سال، Game Freak نسخه‌ای بهبودیافته با نام کامل Giga Wrecker Alt را برای سه کنسول «پلی استیشن 4»، «ایکس باکس وان» و «نینتندو سوییچ» منتشر کرده است. نسخه‌ای که درکنار محتوای بازی قبلی، چیزهای اضافه‌تری هم در خود دارد. همین بهانه‌ای شده است تا ما به نقد و بررسی نسخه‌ی کنسولی این اثر بپردازیم.

 در واقع یک اثر اکشن و پازل محور دو بعدی است که در یک دنیای پسا آخرالزمانی روایت می‌شود و از الگوی مشابه‌ بازی‌های مترویدوانیا استفاده می‌کند. در حوالی سال 2032، روبات‌های ناشناخته و مرگباری به زمین هجوم آوردند و با انسان‌ها به نزاع پرداخته و آنان را نابود کردند. در اوایل، انسان‌ها بیش‌تر حیرت‌زده و دنبال پاسخ پرسش‌هایشان در برابر این ماشین‌های کشنده‌ بودند اما تقریباً پس از سه سال، به‌خاطر اینکه انسان‌ها تکنولوژی پیشرفته‌‌ای در مقابل دشمن خود نداشتند، تا مرز نابودی کامل پیش رفتند و طبیعتاً دیگر خبری از پرسش‌ها و شگفت‌زدگی درباره‌ی این ماشین‌ها نبود. در این میان، همانگونه که احتمالاً حدسش را زده‌اید، مانند برخی انیمه‌های ژاپنی که کم‌ و بیش آن‌ها را دیده‌اید، مسئولیت نجات بشریت بر دوش دختر نوجوانی به نام Reika Rekkeiji می‌افتد. دختر ژاپنی نوجوانی که در لحظه‌‌ای که گویی هنگامه‌ی مرگ برایش فرا رسیده، همچون کلیشه‌های معروف داستانی، توسط دانشمند و دکتری باهوش نجات پیدا می‌کند؛ هرچند، بهای نجات او سنگین است و دست چپ Reika با یک بازوی رباتی جایگزین می‌شود که نیرو و قدرت‌های جدیدی به او می‌دهد تا با دشمنانش مبارزه کند اما بخشی از جسم انسانی‌اش را از او می‌گیرد و او را به یه نیمه انسان و نیمه روبات تبدیل می‌کند.

داستان Giga Wrecker Alt پر است از این کلیشه‌ها و الگوهای معروفی که بارها آن‌ها را در مدیوم‌های مختلف و به‌خصوص در انیمه‌های ژاپنی دیده‌اید. با این حال، چیزی که در مورد بازی مهم است، این است که توانسته از این کلیشه‌ها به‌درستی استفاده کند و از آن‌ها بهره بگیرد و در نهایت داستان خودش را همراه با گیم‌پلی به جلو پیش ببرد. توجه سازندگان به داستان، برای آن‌ها سود زیادی داشته و موجب شده تا جذابیت مضاعفی برای مخاطب ایجاد شود. هرچند داستان چیز خارق‌العاده یا کاملاً نویی ندارد اما پلات کلی آن به همراه روند روایی مناسبش در بازی، برای مخاطب قابل احترام است. به خصوص این‌که گیرایی شخصیت‌ اصلی داستان هم در این امر تاثیرگذار است. طبیعتاً همچون تعداد زیادی از بازی‌های این سبک، انتظار یک داستان پرمغز و درگیرکننده را نداشته باشید، اما برای دوست‌داران انیمه‌های ژاپنی داستان بازی می‌تواند تا حد خوبی سرگرم‌کننده باشد. نکته‌ی قابل‌توجه‌ای که سازنده درباره‌ی داستان فهمیده، نگه‌داشتن حد آن و شخصیت‌پردازی خوب چندتا از شخصیت‌های آن است که نسبت به بعضی از آثار مشابه هم ‌سبک، این عنوان را جلو می‌اندازد.

یکی از نکات خوب داستان این است که ویژگی‌های منحصر به فرد Reika در گیم‌پلی بازی را توجیه می‌کند و شما به واسطه‌ی داستان از چرایی این موضوع آگاه خواهید شد. اساس گیم‌پلی بازی بر پایه‌ی پازل‌ و اکشن بنا شده که البته اکشن نقش کمتری دارد و عمده‌ی گیم‌‌پلی درباره‌ی پازل‌هایی است که بر اساس فیزیک طراحی شده‌اند. بخش اکشن نمی‌تواند آنچنان درخشان ظاهر شود. هرچند طراحی‌اش آنچنان هم بد نیست اما مسئله‌ این است که در طول مدت زمان بازی تا حدی تکرار خواهد شد و ریتم یکنواختی به خود می‌گیرد. یکی از کارهای همیشگی و مهمی که در بازی باید انجام دهید این است که بعد از شکست یک دشمن معمولی، با استفاده از یکی از قابلیت‌هایتان قطعات آن ماشین را جمع‌آوری کنید و دوباره از آن برای شکست دشمنان بزرگ‌تر و قوی‌تر یا حتی حل بعضی معماها کمک بگیرید. این کار در ابتدا جذاب بوده اما بعد از مدتی کمی تکراری می‌شود و چندان چالش خاصی را ارائه نمی‌کند. البته قابلیت‌های جدیدی برای مبارزه به‌ مرور اضافه خواهند شد که کمی اوضاع را متعادل‌تر می‌کنند. سختی بازی را باید جدی بگیرید. در طول بازی این سختی و چالش به صورت نرمالی طراحی شده و مشکلی ندارد اما در مواجه با باس فایت‌ها بسیار اذیت‌کننده می‌شود. سختی مبارزه با باس‌ها به‌شدت زیاد است و گاهی تا حدی غیرمنطقی پیش می‌رود و شما همیشه باید چند قدم جلوتر آن باس فایت قرار داشته باشید تا بتوانید شکستش دهید.